শীতকালত হোৱা বিভিন্ন পাচলিৰ ভিতৰত গাজৰ এবিধ অতি জনপ্ৰিয় আৰু গুণসম্পন্ন পাচলি। কেঁচাই চালাড বনাই খোৱাৰ উপৰি নানা ব্যঞ্জন ৰান্ধিও ইয়াক খাব পাৰি। গাজৰৰ ৰসত যথেষ্ট পৰিমাণৰ কেৰোটিন থাকে বাবে খাদ্যপ্ৰাণ ‘ক’ৰ পুষ্টিহীনতাত ভোগা লোকক এই ৰস খাবলৈ দিয়া হয়। গাজৰৰ পৰা বনোৱা হালোৱা এবিধ অতি জনপ্ৰিয় খাদ্য।
উন্নত জাত:
অসমৰ মাটি আৰু জলবায়ুৰ বাবে অনুমোদিত জাতসমূহ হ’ল- নানটেজ, পুচা কেশৰ আৰু চানটেনয়।
মাটি:
পানী জমা নোহোৱা জৈৱিক সাৰ থকা বালিয়া-পলসুৱা মাটি গাজৰ খেতিৰ বাবে উপযোগী। বিঘাই প্ৰতি ৩ কুইন্টল চূণ মিহলাই মাটিৰ অম্লতা গুণ কমাই ল’লে গাজৰ খেতিৰ পৰা ভাল ফল লাভ কৰিব পাৰি।
মূল পথাৰৰ মাটি প্ৰস্তুতি:
মাটিডৰা ভালদৰে হাল বাই মৈয়াই মিহি কৰি গোবৰ বা পচনসাৰ মিহলি কৰি ল’ব লাগে।
বীজৰ পৰিমাণ:
এবিঘা মাটিৰ বাবে ৭০০-৯০০ গ্ৰাম বীজৰ প্ৰয়োজন হয়।
বীজ সিঁচাৰ সময় তথা বীজ শোধন:
অক্টোবৰ-নৱেম্বৰ মাহত গাজৰৰ বীজ সিঁচিব লাগে। সিঁচাৰ আগতে বীজখিনি ভালদৰে মোহাৰি পানীত প্ৰায় ২৪ ঘন্টা তিয়াই থ’ব লাগে। বীজখিনি পানীৰ পৰা টুকি ছাঁত শুকুৱাই প্ৰতি কিলোগ্ৰাম বীজ ৩ গ্ৰাম কেপটাফ ঔষধত মিহলাই লৈহে পথাৰত সিঁচিলে ভাল ফল পোৱা যায়।
বীজ সিঁচা প্ৰণালী:
গাজৰৰ বীজ ১.৫ চেন্টিমিটাৰ দ’কৈ বনাই লোৱা শাৰীত সিঁচিব লাগে। এটা শাৰীৰ পৰা আনটোলৈ ৩০ চেন্টিমিটাৰ ব্যৱধান ৰাখিব লাগে। গজালি ওলোৱাৰ ১০-১৫ দিন মানৰ পাছত প্ৰতিশাৰীতে ১০ চেন্টিমিটাৰ আঁতৰে আঁতৰে এটাকৈ পুলি ৰাখি বাকীবোৰ উঠাই পেলালে ভাল উৎপাদন পাব পাৰি।
সাৰ প্ৰয়োগ:
শেষৰবাৰ হাল বাওঁতে মাটিডৰাত যথেষ্ট পৰিমাণে গোবৰ বা পচনসাৰ(বিঘাই প্ৰতি ১ টন) মিহলোৱাৰ উপৰি বিঘাই প্ৰতি ৮.৫ কিলোগ্ৰাম ইউৰিয়া, ২৫ কিলোগ্ৰাম একক ছুপাৰ ফছফেট আৰু ২৭ কিলোগ্ৰাম মিউৰিয়েত অৱ পটাছ সাৰ মিহলাব লাগে। বীজ সিঁচাৰ এমাহৰ পাছত আকৌ বিঘাই প্ৰতি ৮.৫ কিলোগ্ৰাম ইউৰিয়া শাৰীবোৰৰ মাজত প্ৰয়োগ কৰিব লাগে।
পৰিচৰ্যা:
প্ৰয়োজন অনুসাৰে গাজৰৰ পথাৰত পানী যোগান ধৰিলেহে ভাল উৎপাদন আশা কৰিব পাৰি। বীজ সিঁচাৰ ২০ দিন আৰু ৪০ দিনৰ পাছত দুবাৰ অলাগতিয়াল বন-বাতবোৰ পথাৰৰ পৰা আঁতৰাই দিব লাগে।
শস্যৰক্ষা:
মালাথিয়ন ৫০ ই.চি. দৰবৰ ১০ মিলিলিটাৰ আৰু মেনকোজেৱ ৭৫ ডব্লিউ পি ২৫ গ্ৰাম ১০ লিটাৰ পানীত মিহলাই স্প্ৰে’ কৰিলে গাজৰৰ গুৰি কটা পোক পাত পচা