অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ লগত ওতঃপ্রোতঃ ভাৱে জড়িত উৎসৱ–ব’হাগ বিহু। এই বিহুৰ লগতে জড়িত হৈ আছে অলেখ ৰীতি নীতি। এই ৰীতি সমূহৰ ভিতৰত এটা লেখত লবলগীয়া প্রথা হ’ল, সাতশাকী। সাত বিহুৰ যিকোনো এটা দিনত ১০১ ৰ পৰা ১১৫ লৈ বিভিন্ন শাক-পাচলীৰে বিহুৰ দিনা পৰম্পৰাগত ভাৱে এসাজ খোৱাটো এক পুৰণিকলীয়া প্রথা। ঠাই ভেদে শাকৰ পৰিমানো বেলেগ হয়। উজনি অসমত সাধাৰণতে ১১৫ বিধ শাক খোৱাৰ প্রচলন আছে।
বৰো, মিচিং, কাৰ্বি আদি বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ মাজতো সাতশাকীৰ প্রচলন আছে। বাৰীৰ সকলো শাক-পাচলীৰ সংমিশ্রণেৰে তৈয়াৰী ব্যঞ্জনে অকল তৃপ্তি দিয়াই নহয় বহুপৰিমাণে ৰোগমুক্ত কৰি তোলে বুলি জনবিশ্বাস প্রচলিত হৈ আহিছে। সাতশাকীত ব্যৱহৃত উল্লেখযোগ্য শাক-পাচলিসমূহ হলঃ
ঢেকীয়া, টিকনী বৰুবা, নেফাফু, বনজালুক, কচু, ভেদাইলতা, লৰ বৰুৱা, খুতুৰা, কলমৌ, মাটি কাদুৰী, মানিমুনি, মহানিম, নৰসিংহ, ভাং, বেতগাজ, কেৰেলা, বেঙেনা, বৰথেকেৰা, বিহলঙনি, মছন্দৰী, জিলমিল, মান ধনীয়া, জেতুকী পকা, শুকলতি, দোৰোণ, কল পচলা, পিৰালী পালেং, ব্রাহ্মী, পিৰালী কুৱৰী, কঠালৰ মুচি, পিপলী, পদিনা, জালুক, কেহৰাজ, পচতীয়া, বাহেক, মধুসোলেং, ভেকুৰী, মৰলীয়া, গাখিৰতী, টেঙেচী, তুলসী, জলকুৱঁৰী, কাচিপকা, আগেজলা, চালকুৱঁৰী, হেলঞ্চি, তিতাফুল, বকফুল, লাইজাবৰি, বৰ মানিমুনি, সৰু মানিমুনি, হাতী খুতুৰা, সৰিয়হ, তিল, চিৰতা, মেটেকা, পানী কলা, ভেট ফুল, মৰিছা, দুপৰ টেঙা, ভৃংগৰাজ, পুৰৈ, বিয়নী সাবটা,
অগৰা, ভঁৰালী ভকুৱা, আমৰ মল, ধুতুৰা, বৃন্দাবন, কাচিপকা, বৰ্হমথুৰি, বিশল্যকৰণি, মালভোগ, টেঙামৰা, ফুতুকলা, টুপুৰীলতা, শেৱালী ফুল, কুৰ্হিলা, অশোক, ধনীয়া, পালেং, চুকা, মেঠী, মৰাপাট, থেৰেজু, ৰাজুপকা, হাড়ঘুনুচা, নুনী, নিলাজী, পনৌনোৱা, কুকুৰা ঠেঙীয়া, কোৱা ভাতুৰী, আৰফুল, পদুম, থৈলাংনী, মচুৰ, কেঞাবন, কাচকল, জবাফুল, মদাৰ, জাতিলাও, ৰঙালাও, আলু, পিঁয়াজ, টিয়হ, গৰুখিচ, সোণ বৰিয়াল, দুৰ্লভা, সৰ্পজিভা, ইন্দ্রযৱ, জবেত্রি, মাজেঠী, জেষ্ঠমধু আৰু ৰাম তুলসী।
কিছুমান পাচলিৰ অৱশ্যে ঠাইভেদে নাম বেলেগ বেলেগ হয়।ইয়াৰে বহুকেইবিধ পাচলি বর্তমানে বিলুপ্তপ্রায়।
(সংগৃহীত প্ৰবন্ধ)
লগতে পঢ়ক-